هیپراگزالوری به حالتی گفته می شود که دفع اگزالات از طریق کلیه ها بیش از حد طبیعی می باشد. دو نوع هیپراگزالوری که از نظر کلینیکی متفاوتند به نام های هیپراگزالوری اولیه و هیپراگزالوری ثانویه شرح داده شده اند. هیپراگزالوری اولیه یک اختلال ژنتیکی به واسطه کمبود فعالیت آنزیم ایجاد می گردد و حال آن که هیپراگزالوری ثانویه به لحاظ مصرف بیش از حد غذایی اگزالات و یا پیش سازهای اگزالات ایجاد می شود. هیپراگزالوری اولیه به سه دسته اصلی تقسیم شده است. نوع 1 شکل متداول آن ها است که حدود 80 در صد هیپراگزالوری اولیه را به خود اختصاص داده است. نقص ژنتیکی در هیپراگزالوری نوع 1 به دلیل کمبود فعالیت آنزیم پراکسی زومی
L – alanine glyoxylate aminotransferase (AGT) می باشد که نتیجه آن افزایش ذخیره گلی اگزالات در بدن است که به اگزالات تبدیل می گردد. عامل ایجاد نوع 2 هیپراگزالوری کمبود فعالیت آنزیم
/ hydroxy pyruvate reductase   glyoxylate reductase  می باشد. از مشخصات نوع 2 تشکیل سنگ های کلیوی، تشکیل سنگ های کلسیمی در کلیه و آخرین مرحله بیماری کلیوی می باشد. نوع 3 با شروع تشکیل سنگ های اگزالات عود کننده در دوران کودکی و یا در زمان بلوغ مشخص می گردد و بیماران با سنگ های اگزالات کلسیم در کلیه ها و از بین رفتن اعمال کلیوی مواجه می شوند.
برای درمان و جلوگیری از عود علائم مصرف مقدار زیاد مایعات در تمام ساعات شبانه روز و استفاده از یک نوع مهار کننده عمل کریستالیزه شدن اگزالات کلسیم توصیه شده است.