در طول دهه های گذشته افزایش قابل توجهی در بروز پاتوژن های قارچی فرصت طلب درگیر کننده مجاری ادراری دیده شده است. گونه های کاندیدا پاتوژن ترین و شایع ترین قارچ های مجاری ادراری و تناسلی می باشند. افزایش بروز عفونت های قارچی مجاری ادراری بدوا در نتیجه افزایش جمعیت بیماران در معرض خطر به همراه افزایش استفاده از تکنولوژی هایی است که تهاجم قارچی ادراری را مستعد و تسهیل می نمایند.
مجاری ادراری در نتیجه فونژمی و انتشار خونی (فونگوری تظاهری از بیماری سیستمیک قارچی است که ممکن است در زمان نشان دادن فونگوری آشکار و ظاهر باشد یا خیر) و یا عفونت بالا رونده معمولا در حضور انسداد ادراری (فونژمی ثانوی به پیلونفریت بالا رونده) به عفونت قارچی مبتلا می گردند. گونه های کاندیدا از عوامل شایع عفونت بالا رونده در مجاری ادراری انسداد یافته و کاتتریزه شده به ویژه در بیماران دیابتیک می باشند. بیمارانی که برای انجام پیوند کلیه داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی دریافت می کنند در معرض خطر برای عفونت های قارچی مهاجم توسط گونه های کاندیدا، آسپرجیلوس و کریپتوکوکوس می باشند.
در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه، گونه های کاندیدا 31% ایزوله های ادرار را شامل می شود.
در 50 تا 68% موارد کاندیدا آلبیکنس عامل مسبب کاندیدوری است. به صورت قابل توجهی، در حدود 25% بیماران به صورت همزمان با کاندیدوری، باکتریوری نیز دارند. فاکتورهای خطر برای کاندیدوری شامل وجود کاتتر ادراری و یا آبنرمالیتی مجاری ادراری، سن بالا، استفاده قبلی از عوامل آنتی میکروبیال و دیابت ملیتوس است.