اپی ژنتیک تغییرات پویا و وراثتی در ژنوم است که مستقل از توالی DNA رخ می ­دهد. این پدیده نیاز به درهم کنش منسجم با آنزیم­ های مختلف و سایر اجزای مولکولی دارد. تغییرات اپی ژنتیکی ناهنجار می تواند منجر به شروع بیان نامناسب ژن ­ها و ترویج تومورزایی شود. از آنجا که تغییرات اپی ژنتیکی مستعد عوامل بیرونی و برگشت پذیر هستند، در درمان سرطان­ های متعدد به اهداف امیدوار کننده ­ای تبدیل می­ شوند. اخیرا، داروهای اپی ژنتیکی مختلفی توسعه یافته و در استفاده بالینی نقش دارند. استفاده از داروهای اپی ژنتیکی به تنهایی یا همراه با شیمی درمانی یا ایمنی درمانی، نتایج قانع کننده ­ای از جمله افزایش اثرات ضد توموری، غلبه بر مقاومت دارویی و فعال شدن پاسخ ایمنی میزبان را نشان داده است.

ویروس پاپیلومای انسانی با هدف قرار دادن اپیتلیوم سنگفرشی پوستی یا مخاطی می ‌تواند عفونت را در سلول‌ های در حال تقسیم فعال ایجاد کند و برای تکثیر ژنوم خود به سلول ‌های میزبان نیازمند است. این ویروس با ورود به هسته سلول میزبان به رونویسی و تکثیر ژنوم خود می‌ پردازد. تنها یک رشته از DNA دو رشته‌ ای به عنوان الگویی برای رونویسی استفاده می ‌شود و شامل سه ناحیه ژنومی و حدود ده چارچوب خواندن باز در ژنوم   HPV (ORFs)  کد گذاری شده است. این فریم ‌ها از سه ناحیه کاربردی تشکیل شده ‌اند: ناحیه اولیه (E)، ناحیه اواخر (L) و ناحیه غیر کد کننده یا کنترل طولانی (LCR). ژن ‌های ناحیه E پروتئین ‌های E۱-E۷ را کد می ‌کنند که برای تکثیر ویروس ضروری هستند و در پاتوژنز ویروس نقش دارند. این ویروس ممکن است دارای تظاهرات بالینی خاص باشد و گر چه روش ‌های قطعی برای درمان کامل عفونت HPV وجود ندارد. با این حال، می ‌توان به مدیریت علائم و مشکلات سلامت مرتبط با HPV کمک کرد.