مقدمه و هدف: شیوع روز افزون و پاتوژنز متغیر بیماری دیابت، بر لزوم اتخاذ فوری راهبردهای درمانی جدید تاکید می کند. مطالعات متعددی حاکیست که بیماران مبتلا به دیابت در معرض کمبود تیامین )ویتامین ب1) می باشند که این ویتامین همراه با منیزیم کوفاکتور بسیاری از آنزیم های متابولیسم کربوهیدرات است. امروزه تعدادی از مشتقات چربی دوست تیامین مانند بنفوتیامین سنتز شده اند که با کارایی بهتری نسبت به تیامین عمل می کنند. مطالعات بالینی نشان می دهد که نتایج امیدوار کننده ای در درمان با بنفوتیامین در بهبود عوارض ماکرووسکولار و میکرووسکولار دیابت وجود دارد. لذا هدف از این مقاله، مروری بر میزان اثر بخشی بنفوتیامین در کاهش عوارض ثانویه دیابت می باشد.

روش بررسی: این مطالعه مروری با جستجو در متون موجود در پایگاه های اطلاعاتی فارسی شامل Iranmedex،SID ، Magiran و انگلیسی Scopus، Google scholar،Pubmed ، proquest با کلید واژه های بنفوتیامین، تیامین، دیابت، رتینوپاتی، نوروپاتی و نفروپاتی مربوط به سال های 2015-1954 انجام گردید. به طور کلی از بین 80 مقاله به دست آمده،60 مقاله که متن کامل آن ها موجود بود، مورد بررسی قرارگرفت.

یافته ها: داده های تجربی نشان می دهند که بنفوتیامین بسیاری از مسیرهای آسیب رسان هایپرگلایسمی مانند مسیر هگزوزآمین، تشکیل (advanced glycation end products) AGE، فعالیت پروتئین کیناز C و NF-KB را مهار می کند؛ در حالی که باعث افزایش فعالیت آنزیم ترانس کتولاز می شود.  بنابراین بنفوتیامین یک گزینه درمانی مناسب به شمار می رود.

نتیجه گیری: از آنجایی که پزشکان اروپایی برای دهه ها از بنفوتیامین برای بیماران دیابتی تجویز نموده اند و همچنین در اکثر مقالات بر اثر مثبت بنفوتیامین در بهبود عوارض دیابت تاکید شده است، لذا امید است که اقدامات لازم جهت تولید این دارو و تجویز آن در بیماران مبتلا به دیابت در کشور ایران نیز انجام گردد.