بروسلوز با بسیاری از تظاهرات بالینی همراه است که تشخیص آن را کاری دشوار ساخته است. حتی پس از گزارش اولین آزمون سرولوژیکی برای بروسلوز، تکنیک تشخیص قطعی بطور فعال جستجو می ‌شود. رایج ترین روش‌ های تشخیصی مورد استفاده بر پایه سرولوژی است که توانایی سرم (آنتی ‌بادی) را برای آگلوتیناسیون مقدار استانداردی از Brucella abortus کشته ‌شده (آنتی ‌ژن) دارای زنجیر جانبی-O اندازه‌گیری می‌ کنند. این آزمون‌ ها به دلیل ایمن بودن به‌ طور وسیعی استفاده می‌ شوند. با این ‌حال در این نوع آزمون ها به علت وجود باکتری ‌های واکنش ‌دهنده متقاطع، نتایج مثبت کاذب زیاد دیده می شود علاوه بر آن در شناسایی Brucella canis و Brucella ovis که فاقد زنجیر جانبی- O هستند کارایی ندارند. دیگر آزمون های مفید مانند بررسی مستقیم اسمیر که یک روش احتمالی است، شامل ایجاد اسمیر از سواپ واژنی، جفت یا جنین ‌های سقط شده و رنگ‌ آمیزی آن‌ ها با  روش زیل نلسون اصلاح یافته است. Coxiella burnetti می‌ تواند موجب اشتباه در تشخیص شود بنابراین تایید آن باید از طریق کشت اختصاصی در محیط انتخابی انجام گیرد. کشت و ایزولاسیون ارگانیسم از نمونه ‌های خونی یا بافتی تنها روش صحیح اما بدون حساسیت، باقی ‌مانده است و نتایج آن به عمل اختصاصی آزمایشگاه و نحوه پیگیری فعال نتیجه کشت ‌ها بستگی دارد. تلقیح حیوانات آزمایشگاهی ابزار مفیدی است اما در معرض تداخل با اسیدهای معده قرار دارد. به‌ تازگی نشان داده‌ شده است که  واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR) آزمون مفید و بسیار حساسی است اما برای استفاده استاندارد آزمایشگاهی معتبر نیست. این مقاله نمونه‌ های مفید و به ‌طور خاصی تفاوت روش مرسوم و تکنیک ‌های مولکولی بسیار پیشرفته برای تشخیص بروسلوز را مورد تاکید قرار می ‌دهد.