امروزه استفاده از روش های کمک باروری، بهترین گزینه برای رفع مشکلات زوج های نابارور است. میزان موفقیت این روش ها به عوامل متعددی از جمله سلامت کامل تخمک و اسپرم بستگی دارد. در طی لقاح طبیعی و روش لقاح آزمایشگاهی (IVF)، احتمال نفوذ اسپرماتوزوای غیر بالغ و ناسالم به داخل تخمک توسط سد زونا پلاسیدا به حداقل می رسد در صورتی که در روش میکرواینجکشن یا تزریق اسپرم به داخل سیتوپلاسم تخمک، این سد وجود نداشته و بنابراین در روش میکرواینجکشن همیشه موارد نگرانی بوده است. امروزه با وجود فن آوری های کمک باروری و ابزارهای تشخیص و روش های متعدد برای اندازه گیری آسیب DNA اسپرم، استفاده از بررسی فاکتور آسیب DNA اسپرم در مردان نابارور افزایش یافته است. شواهد نشان از نقش آسیب DNA اسپرم در IVF و ICSI دارد، اما، اطلاعات از پیامدهای بالینی آسیب DNA اسپرم کامل نمی باشد مطالعات بیشتر برای استاندارد کردن روش های برآورد آسیب DNA اسپرم و روشن شدن نقش دقیق آن در IVF وICSI به نتایج باروری کمک می کنند. از آنجا که استفاده از تکنیک های جدید کمک باروری می تواند علی رغم نقایص عملکردی اسپرم منتج به حاملگی و تولد نوزاد شود، در نتیجه آنالیز منی به عنوان یک آزمایش برای تشخیص باروری و ناباروری کافی نبوده و نیاز به یک نشانگر بالقوه قوی تر وجود دارد.