زمینه و هدف: اغلب اوقات عفونت با انگل داخل سلولی توکسو پلاسما گوندی بدون علایم بوده و یا باعث بیماری بالینی خود محدود شونده می گردد. با این وجود وقتی زن حامله به عفونت فعال توکسو پلاسما مبتلا می شود انگل ممکن است به جنین منتقل شود و جنین مبتلا به توکسو پلاسما گوندی ممکن است سقط شده و با آسیب جدی نورولوژنیک و کوریورتینیت مادرزادی مواجه شود. اگر چه متدهای سرولوژیکی برای تشخیص آن موجود هستند لیکن تشخیص عفونت فعال توکسوپلاسما گوندی در اوایل حاملگی همواره با چالش ها و مشکلاتی روبرو بوده است. لذا هدف از این مطالعه بررسی اهمیت آویدیتی در تشخیص افتراقی عفونت توکسوپلاسما گوندی در اوایل حاملگی می باشد.

متد و مواد:  تعداد 225 خانم که توسط متخصصین زنان و زایمان مشکوک به عفونت توکسو پلاسما تشخیص داده شده و در مرحله 4-2 ماهه اولیه حاملگی بودند وارد این مطالعه شدند. آزمایش اندازه گیری ایمونوگلوبولین و علیه توکسوپلاسماگوندی و به روش الیزا اندازه گیری شدند.

نتایج: خانم های حامله را که در چهار ماهه اول حاملگی مورد مطالعه قرار گرفتند در سه گروه طبقه بندی نمودیم: گروه A (IgG+, IgM+) 124  نفر(1/55 درصد) ، گروه B (IgG+, IgM-) 99  نفر (44 درصد) و گروه C (IgG-, IgM+) 2  نفر (9/0 درصد). 55 درصد زنان حامله از نظر هردو IgG  و IgM  مثبت بودند که از بین این ها هم حدود 1/7 درصد آویدیتی پایین داشتند که بیانگر عفونت فعال در زنان حامله بود. در این مطالعه 44 درصد خانم های حامله IgG  مثبت و IgM  منفی بودندکه همگی آن ها آویدیتی بالا داشتند واین نشان دهنده این است که در جامعه ما عفونت توکسوپلاسما در حد بالایی وجود داشته و زنان قبل از حاملگی با این انگل برخورد داشته اند.

بحث و نتیجه گیری: در مطالعه ما آویدیتی پایین 1/7 درصد بوده است و بیانگر این است که در جوامع مختلف هنوز بروز عفونت توکسو پلاسما در زنان حامله یک مسئله جدی است. مشاهده 8/45 درصد آویدیتی بالا در بین گروه (IgG+, IgM+) حاکی از آن است که یاIgM   نیمه عمر بالایی دارد و یا حضورIgM  کاذب در بیماری های روماتیسمی به طور کاذب آن را مثبت می کند. لذا تست آویدیتی از ارزش بالایی برخوردار بوده ومی توان با تشخیص افتراقی و به موقع عفونت فعال توکسو پلاسما آن را در مان نمود.