در ابتدا تصور می شد که انتقال ژن های مقاومتی در باکتری ها، عمدتا از طریق کونژوگاسیون و ترانسداکشن توسط پلاسمیدها، فاژها و ترانسپوزون ها صورت می گیرد، اما در سال 1995 دو دانشمند به نام های Hall و Colli مکانیسم دیگری از انتقال ژن های مقاومتی را شناسایی کردند که توسط عناصری به نام اینتگرون انجام می شد. اینتگرون ها المنت های ژنتیکی متحرکی هستند که با قرار گیری در پلاسمیدها، کروموزوم ها و ترانسپوزون ها، ژن های مقاومتی را در حالی که در داخل کاست های ژنی قرار دارند حمل و جا به جا می کنند. انتقال افقی اینتگرون ها به عنوان موفق ترین راه انتشار ژن های مقاومتی و پیدایش گونه هایی با مقاومت چندگانه (MDR) مطرح می باشد. با توجه به این که ژن های مقاومت بر روی اینتگرون ها قرار دارند و می توانند از یک سویه به سویه دیگر منتقل شوند، لذا این امر اهمیت شناسایی این نوع از ژن های مقاومتی را ضروری می نماید.
