رخداد کاندیدوری در یک بیمار با یا بدون علائم بالینی نه بایستی نادیده گرفته شود و نه با عجله درمان شود، بلکه نیاز به ارزیابی دقیق به روشی منطقی دارد. علائم پیلونفریت، سیستیت، پروستاتیت و یا اپیدیدیم و اورکیتِ کاندیدایی با علائم عفونتهای مشابه ایجاد شده توسط سایر پاتوژن ها تفاوت اندکی دارد. حضور کاندیدوری در بیماران بد حال در ابتدا باید به عنوان نشانگری برای احتمال حضور کاندیدیازیس مهاجم در نظر گرفته شود. اولین قدم در ارزیابی، تأیید وجود قارچ (funguria)با تکرار آزمایش کامل ادرار و کشت ادرار است. پیوری یک یافته غیر اختصاصی است. توجه به مورفولوژی مخمر ممکن است امکان جداسازی کاندیدا گلابراتا از گونههای دیگر را فراهم کند. سیلندرهای کاندیدا در ادرار نشان دهنده کاندیدیازیس کلیوی است، هرچند که به ندرت دیده میشود. از منظر کشت، این مسئله که تعداد کلنیها از نظر تشخیصی مفید بوده باشد اثبات نشده است. در بیماران علامت دار یا بد حال مبتلا به کاندیدوری، سونوگرافی کلیهها و سیستمهای جمع آوری کننده اولین مطالعه ارجح است. با این حال، توموگرافی کامپیوتریبهتر میتواند پیلونفریت یا آبسه پری نفریک را تشخیص دهد. نقش تصویربرداری رزونانس مغناطیسی و سینتی گرافی کلیه به درستی تعریف نشده است و پزشکان ماهر باید با همکاران در بخشهای رادیولوژی و اورولوژی برای تعیین مطالعات بهینه در بیماران کاندیدوریک که نیاز به ارزیابی عمیق دارند مشورت کنند.