1- دانشکده علوم پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران
چکیده: (274 مشاهده)
مولکول‌های چسبنده سلولی (CAM) زیر مجموعه‌ای از پروتئین‌های سطح سلولی هستند. عملکرد آن‌ها اتصال سلول‌ها به سلول‌های دیگر یا ماتریکس خارج سلولی است. از این رو، این پروتئین‌ها به سلول‌ها کمک می‌کنند تا به هم و به محیط اطراف خود بچسبند. آن‌ها بخش مهمی از عوامل حفظ ساختار بافت هستند. آن‌ها علاوه بر این که به عنوان مولکول‌های چسبنده عمل می‌کنند، نقش مهمی در رشد، مهار تماس و آپوپتوز دارند. بیان نابجای این مولکول‌ها منجر به بسیاری از بیماری‌ها از جمله سرطان می‌شود. ICAM-1 و VCAM-1 دو نوع مولکول چسبنده سلولی هستند. رسپتور ICAM-1 یک مولکول چسبنده سلولی است که به طور ساختاری در غشای لکوسیت ها و سلول‌های اندوتلیال بیان می‌شود. همچنین به عنوان پروتئین CD54 نیز شناخته می‌شود. در انسان، این پروتئین توسط ژن ICAM-1 کد گذاری می‌شود. ICAM-1 به طور مداوم در غلظت‌های کم در غشای لکوسیت ها و سلول‌های اندوتلیال وجود دارد. مولکول چسبنده سلول عروقی-1 (VCAM-1) یک مولکول چسبنده سلولی القایی با سایتوکاین است که فقط در غشای سلول‌های اندوتلیال عروقی بیان می‌شود. به آن CD106 نیز می گویند. این مولکول چسبنده سلولی پروتئینی است که توسط ژن VCAM1 در انسان کد گذاری شده است. VCAM-1 در هر دو رگ‌های خونی بزرگ و کوچک پس از تحریک سلول‌های اندوتلیال توسط سایتوکاین ها بیان می‌شود. تاکنون توانسته‌اند فرم محلول این مولکول‌ها (sICAM-1 و sVCAM-1) را در بدن اندازه گیری کنند. تحقیقات زیادی نشان داده که انفارکتوس حاد میوکارد و سندروم‌های کرونری با ICAM-1 و VCAM-1 در ارتباط است. مطالعه اثر تهدید کننده ICAM-1 و VCAM-1 بر عملکرد عروق، علاوه بر کمک به پیشرفت‌های قابل توجه در ارزیابی خطر بیماری می‌تواند بیشتر به عنوان درمان مولکولی در استراتژی مدیریت و پیشگیری عمل کند. همچنین اگر بتوان اثر این مولکول‌ها را در متاستاز سرطان‌ها از بین برد، کمک قابل توجهی به درمان و بهبود این بیماران خواهد بود. امید است در آینده با مطالعات و بررسی‌های بیشتر این مولکول‌ها، بتوان عملاً به بهبود این بیماری‌ها کمک کرد.
